Loodzware Keiaosers tocht trots volbracht

Het is zondagmorgen halfzeven wanneer ik wakker schrik van de wekker. Het is nog donker, maar vaak sta ik zondags vroeger op dan doordeweeks. Vanaf het moment dat ik mijn ogen open, klettert de regen tegen het raam. Dat was ook gelijk het moment dat ik besluit om een goed smoesje te hebben om vandaag niet te gaan fietsen. Waarschijnlijk was ik niet de enige die niet zou gaan dacht ik. De voorgaande avond had ik met Kim afgesproken om de ATB tocht van de Keiaosers te gaan rijden. Voor de goede gang van zaken bel ik haar nog even op, zodat ik zeker weet dat zij ook niet zal gaan. Toen ik de telefoon over liet gaan, wist ik het eigenlijk gelijk al. Als er al iemand zo gek is om wél te vertrekken in de regen, dan is zij het wel. Natuurlijk wil ik me niet laten kennen en zeg enthousiast dat ik er vandaag echt zin in heb.

Ik kijk naar buiten en zie dat de regen met bakken uit de lucht komt. Ook zie ik nog juist de laatste herfstbladeren van de boom vallen. Om mijn man niet onnodig wakker te maken, laat ik het licht in de slaapkamer uit en duik de donkere kast in om fietskleding bij elkaar te graaien. Dit gaat echter met een zodanig gestommel, dat hij toch nog slaperig wakker word en zich knorrig afvraagt wat er toch gaande is. Niet reagerend vlieg ik de trap af, neem vlug een ontbijtje, pak de ATB en vertrek.

Nabij Hengelo kom ik de eerste borden tegen die de deelnemers naar het startadres in de Veldhoek verwijzen. Waar er vorig jaar nog parkeergelegenheid was op een veld bij het sportcomplex, is nu het hele voetbalveld met kerstdennen vol gepoot. Een eindje verder kan ik de auto kwijt in een drassig weiland. Er staan al veel auto’s geparkeerd en ik ben blijkbaar niet de enige gek die gaat fietsen. Achteraf bleek dat deze schitterende baggertocht door bijna 400 uitgeputte fietsers volbracht is en een hele belevenis werd.

Snel de fiets van de auto halen en inschrijven in het behaaglijke Eetcafé en om 9 uur ben ik zover om te vertrekken. Begint het natuurlijk net op dat ogenblik weer hevig te regenen, zodat ik nog een kop koffie neem en even blijf schuilen bij de deuropening. Spijtig genoeg hadden de buien het goed berijdbare parcours van zaterdag goed nat gemaakt, zodat de spetters me om de oren vliegen. De natte zandweg onder mijn fiets zuigt de wielen haast vast in de grond. Na een kilometer moet er bij de Oude Zelhemseweg een keuze gemaakt worden uit de aangeboden fietsafstanden. We kiezen voor de 45 kilometer en rijden langs de slootkant de bospaden op. Bij de Sahara moeten er een paar lokale bultjes beklommen worden. Het vraagt me wat moeite om over de kwistig aanwezige boomwortels boven te geraken, maar de drie bikers die in mijn kielzog rijden, geven me een extra impuls om al rijdend boven te komen. In volle vaart gaat het door enkele bosjes rondum de mölle van de Hamove. Ondertussen is het droog geworden bij de golfbaan en bereiken we de oeroude bossen in de omgeving van het doolhof in Ruurlo. Elk jaar schijnt het weer moeilijker te worden om een vergunning te krijgen van Staatsbosbeheer om dit gebied op te nemen in de route. Hierdoor moet men enkele leuke paden laten liggen, maar het blijft nog steeds een aantrekkelijk gebied net als Landgoed het Zelle.

Kort daarna verlaten we het zompige moeras en bereiken we de verharde Zelledijk en kunnen even op adem komen. Op het Linde is er bij camping de Bijvanck een gezellige pauzegelegenheid ingericht met warme soep en krentenbollen. Om niet af te koelen blijven we niet te lang staan en fietsen verder door het Geldersch landschap naar kasteel Vorden en de Kieftskamp. Vervolgens komen we aan in het Maalderinkbos bij Hengelo. Door de leuke singletracks, is het een genoegen om hier doorheen te mogen fietsen. We steken een weg over en komen bij het Siepesgat aan. Een groep slapende vissers heeft hier een tentenkamp opgezet, waar we natuurlijk met veel kabaal dwars doorheen fietsen. Ik krijg het zwaarder en zwaarder en het schakelen van de fiets geeft daarnaast ook de nodige problemen. Zo ineens zit ik muurvast in de blubber en moet zelfs een stukje lopen in het waterwingebied van het Klooster. Bij het kappen van de bomen zijn de eens zo goed berijdbare paden helemaal aan gort gereden door tractoren. Met moeite stap ik weer op en fiets het uitdagende Vossebosch in. Wat zal dit brengen?

De kranten hebben er vol van gestaan. Een ouderwetse motorcross op het Hengelse Zand. Elke zandweg en bospad is door de Keiaosers benut en is in de route opgenomen. De bospaadjes kruisen af en toe de crossbaan, die weer hersteld is door de motorclub. Met enkele felle klimmetjes en de nodige afwisseling is het hier prachtig om te fietsen. Zo zit je tussen de bomen, en zo kom je weer uit op een open vlakte. Echt genieten van al dat fraais kan ik echter niet meer. Ik begin mijn benen te voelen en verlang naar de finish. Nog even op de tanden bijten en de Veldhoek komt in zicht. Mijn fietsmaten, die er bijna onherkenbaar uitzagen door de modder, staan me daar netjes op te wachten. “Meid, we zijn trots op je.”

Groetjes Linda